Bolivia

De tijd vliegt, de tijd vliegt en het reisprogramma blijft moordend waardoor er nauwelijks tijd is om 10 minuten te gaan zitten en een nieuwe blog te schrijven.
Gelukkig (voor jullie ;)) is er in Santa Cruz, Bolivia, niet veel te doen en regent het bovendien.

Na mijn 3 dg rust in Cuzco namen we de bus richting Puno in het zuiden van Peru, gelegen aan het Titicaca meer (een van de grootste, hoogst gelegen meren ter wereld). Van daaruit hebben we een 2-daagse excursie over het Titicaca meer gedaan, waarbij we de beroemde ´floating islands´ hebben bezocht en een nacht bij een lokale familie hebben doorgebracht, waarna we de volgende dag hen hebben geholpen bij het werken op het land of in mijn gevolg het uitlaten van de schapen (wie wist dat dit mogelijk was?). De accommodatie was uitermate goed, veel beter dan verwacht, we hadden een prachtige 2-persoon kamer met elektriciteit en wc (die nog doospoelde ook) en het eten was vegetarisch, maar erg goed. En voor mij een uitstekende mogelijkheid om mijn Spaans te oefenen (eindelijk!).

Na Puno/Titicaca meer verlieten we Peru om naar La Paz, Bolivia te gaan. Bolivia is een van de armste landen in Zuid-Amerika, wat duidelijk te zien was tijdens de lange busreis. De huizen, de wegen, de mensen, het herinnerde mij erg aan mijn tijd in Afrika. La Paz was dan ook niet de mooiste stad, kleine straten, vies en vooral het eten was een stuk minder dan we in Peru gewend waren.

In La Paz namen we afscheid van een deel van onze groep, gelukkig ging het grootste deel nog mee verder door Bolivia.

In Bolivia hebben we de beroemde zoutvlakten (Salar de Uyuni) bezocht, een enorme open vlakte (ooit was het een meer zoals Titicaca) waar we ons goed hebben vermaakt met de fotocamera (foto´s volgen). De trip werd enigszins overschaduwd door het feit dat 2 chauffeurs 1 van de auto´s ´s avonds voor een joyride hadden meegenomen en we daardoor de volgende dag een kapotte auto hadden die werd vervangen (inclusief chauffeur) door een haperend exemplaar, waardoor de 2e dg hopeloos vertraagd en frustrerend verliep.

Verder bezochten we in Bolivia Potosi, een mijnersplaats, met nog een functionerende zilvermijn, waar we ook een kijkje hebben genomen hoe de mijners daar werken onder zeer erbarmelijke omstandigheden, de meeste mijners worden niet ouder dan 40 jaar. Ze ovelijden mn door longproblemen vanwege het stof. Behoorlijk indrukwekkend.

Sucre, de hoofdstad van Bolivia, was een erg mooie stad, erg westers, inclusief het eten, in zowaar 2 restaurants hadden ze bitterballen, bossche bollen en appelflappen op het menu!

De reis naar Santa Cruz verliep erg stroef, aangezien de luchtvaartmaatschappij de tijd van de vlucht had vervroegd zonder iemand daarvan op de hoogte te stellen, waardoor we onze vlucht gemist hadden. Het koste veel moeite om ons op een nieuwe vlucht te krijgen en aangezien wij (3 pers) geen idee hadden wanneer we weer vanuit Santa Cruz zouden vertrekken (dat krijg je als je een georganiseerde trip doet, haha) was het allemaal best spannend. Gelukkig hebben de mensen van de reisorganisatie hun uiterste best gedaan en is het allemaal goed gekomen.

Helaas door alle drukte en chaos rondom onze gemiste vlucht kon ik geen afscheid nemen van mijn groep waarmee ik 4 weken had gereisd, omdat zij een andere vlucht (terug naar La Paz) hadden, wat erg jammer was.

Vanavond vetrek ik uit Bolivia naar Brazilie, het laatste land van mijn reis! Nog iets meer dan 2 weken en dan is het alweer tijd om naar huis te gaan. Ik hoop jullie ergens in de komende 2 wk nog een keer op de hoogte te kunnen brengen van onze avonturen en anders wordt het de mondelinge versie als ik terug ben!

Chao y besos!!! (dit is officieel de laatste keer dat ik dat kan zeggen, vanaf morgen moet het in het Portugees, wat ik overigens totaal niet spreek, dat wordt wennen....)